Gün bu gündü...
Saat bu saat...
Andre, karşısındaki barbarlara hadlerini bildirecekti.
Bu barbarlar, kuzeyin soğuk ve kasvetli diyarlarından, Frank diyarının zengin kıyılarına çıkmışlardı. Bu ova, tarihin en vahşi savaşlarından birine tanıklık yapacaktı.
Kan çanağına dönmüş gözlerini yanındaki subayına çevirdi. "Hazır olun." Kesin emri duyan komutan, disiplinli bir tavırla başını salladı. Komutan, orduyu hazırlamak için ayrıldığında başını atının boynuna yasladı. "Ya yenilirsek..." Aklını kemiren bu düşünceden kurtulmak için çabaladı. Eli kılıcının kabzasını sıkıca kavradı ve kafası gökyüzüne yöneldi. "Yemin ediyorum ki, bu savaşta sizden eser kalmayacak." Askerlerinin hayatları umurunda değildi, sadece kan ve vahşeti, o hayvanların kelleleri koparken çıkaracakları böğürtüleri düşlüyordu.
Şimdi, barbarların naralarını duyabiliyordu. Çok yaklaşmışlardı, ama Frank ordusu da hazırdı. Andre savaşına bakacaktı, elinden geldiğince o iğrenç barbarların ruhlarını cehenneme yollayacaktı. Ne kadar gönderirse o kadar iyiydi. "Bir barbar, bir barbardır." Bu gecenin ayrı bir havası vardı sanki. Tarih yazıcıları, Andre Denis'ten övgüyle bahsedeceklerdi. Bu pembe rüyalarından barbarların kulakları sağır eden haykırışlarıyla uyandı ve gittikçe alevlenen bir hiddetin esiri oldu.
Gözleri parlak bir alevle yanıyordu, öfkesi ona yine hakim olmuştu ve kalbi yoğun nefretinden kararmaya başlamıştı. Halkından katledilenleri ve bu barbarların kesilen kafalardan oluşturdukları tepecikleri hayal etti. Kılıcını öfkeyle çekti ve bir savaş çığlığı kopardı. Askerler hep aynı giyinmişlerdi ve hepsi birbirine benziyordu. Fakat Andre farklıydı, saçları omuzlarından dökülüyordu, diğer askerlerin aksine ihtişamlı gümüş zırhlara bürünmüştü. Düzgün yüz hatları, haşin yüzlü askerlerden onu ayıran bir diğer farktı. Kılıcını gökyüzüne kaldırdı. Şimdi on bin asker, her şeyi bırakmış, Andre'yi pürdikkat dinliyorlardı. Askerlerine bakarken savaşın heyecanına kapıldı ve barbarların patırtılarını işitemedi. "Kazanmak için buradayız," dedi titreyen bir sesle. Boğazını temizledi ve gürledi. "Zafere!"
Atını nazikçe tokatladı ve at ok gibi ileri fırladı. Andre'nin peşinden, üç bin kişilik süvari birliği savaş meydanına doğru hareket etti. Barbarlar, ovaya giren geçidin ağzında hazırlıksız yakalanmışlardı. Süvariler barbarların arasına daldılar ve onlar ne olduğunu anlayamadan hızla kılıçtan geçirdiler. Fakat barbarlar yetenekli savaşçılardı ve komutanları bir komut verince hemen toparlanarak savaşa ortak oldular. Frank saflarından da bir boru sesi yükseldi ve piyade taburları geçidin ağzına doğru aktılar.
Fırtına bulutları savaş alanını sararken, Andre'nin kılıcından yeni öldürdüğü barbarın kanları dökülüyordu. Birden sol koluna dayanılmaz bir acı saplandı ve dişlerini sıkarak inledi. Elini koluna götürdüğünde, bunun bir sıyrıktan fazlası olduğunu fark etti. Ama geri çekilmeyecekti, zaten sağ eliyle kullandığı kılıç, sol eliyle kullandığı zamanlardan daha ölümcüldü.
Şimdi, yarasının verdiği acıyla hiddeti daha da harlandı ve kanı beynine sıçradı. İntikam adına haykırışlarla ve şirret bir köylünün bile yüzünü kızartacak küfürlerle atını barbar ordusunun merkezine doğru sürdü. Onun cesaretine hayran kalan süvari birliği de harekete geçti ve barbarların ön safları tamamen yok oldu.
Süvariler her bir hamlelerinde, arkalarında çığlıklar atarak ölen barbarlar bırakarak korkusuzca ilerliyorlardı. Andre ise, cehennemde ebediyen lanetlenmiş biri gibi çığlıklar atarak birer birer barbarların kafalarını uçurmaya başladı...
Andre'nin bir haykırışıyla oklar havada uçuştu ve Frank askerleri seri bir manevrayla barbarlardan uzaklaştılar. Pusuya düşürüldüklerini yeni fark eden barbar lideri hiddetlendi ve kaçan Frank ordusunu takip etmeye başladı. Andre, planının işlediğini gördüğünde gürültülü kahkahalar atmaya ve barbarların aklına küfretmeye başladı. Barbarlar geçidin ağzını aşarak ovanın ortasına indiklerinde, Frank ordusunun geri kalan yedi binlik kuvveti onları arkalarından sardı ve Andre'nin bir işaretiyle ezici bir yumruk gibi çember daraldı.
Her yeri, esrarengiz bir kasvet dalgası esir almıştı. Frank birliklerinin okları, puslu bir esintiden daha sessiz hareket ediyordu ve barbarlar, saniyeler geçtikçe daha çok zayiat veriyorlardı. Yukarı Normandiya'nın ürpertici derecede soğuk gökyüzüne yükselen çığlıklar ile, her bir askerin metaneti ve savaşa bağlılığı daha da arttı.
Savaş, artık Andre'nin beyninin içerisinde oluyordu ve son hamlesini yapmak için yanındaki muhafıza emir verdi. Muhafızın borusu gök kubbeye yükseldiğinde, Frankların hepsi birden korkunç savaş çığlıkları attılar ve ardından gizlenmiş Frank süvarileri, savaşa katılmak için tepelerden aşağı akmaya başladı. Barbar reisi olanları görünce talihine küfretti ve oğlunu da alarak çekildi.
Günbatımında, Andre'den daha mutlusu yoktu. Kanla sulanmış toprakların üzerinde geziniyor ve kolunun acısını hissetmiyordu. Savaş ganimetlerinden en büyük payı alacaktı ve Andre'nin keyfine diyecek yoktu. Bir hekim gelerek, kolundaki yarayı sardı ve bir subay da, barbarların temizlendiğini söyledi. Andre gülümsedi ve ayağa kalkarak onlara sırtını döndü ve birkaç adım yürüyerek uzaklaşırken bağırdı. "Bana hemen bir şişe tatlı şarap bulun!"
Anasayfa 
Latest images 
Kayıt Ol 
Giriş yap 
C.tesi Ekim 09, 2010 8:53 pm
